شکایت کرد روزی دیده با  دل *** که کار من شد از جور تو مشکل

ترا  دادست دست شوق بر باد *** مرا کندست سیل اشک، بنیاد

ترا گردید جای  آتش ، مرا   آب *** تو زاسایش بری گشتی، من از خواب

ز بس کاندیشه‌های خام کردی *** مرا  و  خویش   را   بدنام   کردی

از آنروزی که گردیدی تو مفتون *** مرا آرامگه شد چشمهٔ خون

تو اندر کشور تن، پادشاهی *** زوال   دولت  خود، چندخواهی

چرا باید چنین خودکام بودن *** اسیر دانهٔ هر دام بودن

شدن همصحبت دیوانه‌ای چند *** حقیقت جستن از افسانه‌ای چند

ز بحر عشق، موج فتنه پیداست *** هر آنکودم ز جانان زد، ز جان کاست

بگفت ایدوست، تیر طعنه تا چند *** من از دست تو افتادم درین بند

تو رفتی و مرا همراه بردی *** به زندانخانهٔ عشقم سپردی

مرا کار تو کرد آلوده دامن *** تو اول دیدی، آنگه خواستم من

بدست جور کندی پایه‌ای را *** در آتش سوختی همسایه‌ای را

مرا در کودکی شوق دگر بود *** خیالم زین حوادث بی خبر بود

نه میخوردم غم ننگی و نامی *** نه بودم بستهٔ بندی و دامی

نه میپرسیدم از هجر و وصالی *** نه آگه بودم از نقص و کمالی

ترا تا آسمان، صاحب نظر کرد *** مرا مفتون و مست و بی خبر کرد

شما را قصه دیگرگون نوشتند *** حساب کار ما، با خون نوشتند

ز عشق و وصل و هجر و عهد و پیوند *** تو حرفی خواندی و من دفتری چند

هر آن گوهر که مژگان تو میسفت *** نهان با من، هزاران قصه میگفت

مرا سرمایه بردند و ترا سود *** ترا کردند خاکستر، مرا دود

بساط من سیه، شام تو دیجور *** مرا نیرو تبه گشت و تو را نور

تو، وارون بخت و حال من دگرگون *** ترا روزی سرشک آمد، مرا خون

تو از دیروز گوئی، من از امروز *** تو استادی درین ره، من نوآموز

تو گفتی راه عشق از فتنه پاکست *** چو دیدم، پرتگاهی خوفناکست

ترا کرد آرزوی وصل، خرسند *** مرا هجران گسست از هم، رگ و بند

مرا شمشیر زد گیتی، ترا مشت *** ترا رنجور کرد، اما مرا کشت

اگر سنگی ز کوی دلبر آمد *** ترا بر پای و ما را بر سر آمد

بتی، گر تیر ز ابروی کمان زد *** ترا بر جامه و ما را بجان زد

ترا یک سوز و ما را سوختنهاست *** ترا یک نکته و ما را سخنهاست

تو بوسی آستین، ما آستان را *** تو بینی ملک تن، ما ملک جان را

ترا فرسود گر روز سیاهی *** مرا سوزاند عالم سوز آهی